Mal pazarlamak, mal satmak her satıcının hakkı. Ama onun da bir usulü, bir kaidesi olmalı. Pazar yerinde bazen uyarı yapılır, “ lütfen yüksek sesle bağırmayın” diye. Ama sokaklarda alabildiğine bağırılır. Uyuyan mı var, hasta mı var, yoksa çocuk, bebek mi var hiç düşünülmez. Yahu köylerde bile böyle bağıramıyorlar. Avanos sokakları serbest alan galiba. Her satıcı alabildiğine, gücünün yettiği kadar bağırabiliyor. Çoğu da kasetten. Kendileri de rahatsız olmuyor, çevreyi hiç düşünmüyorlar. Kırsal kesimden Avanos’a yerleşmiş olsun olmasın, kat- apartman komşuluğundan ve uygar davranıştan bir nebze olsun alamamış bazı ailelerin gece balkonlarda bağırışları, sabah erken saatlerinde pencerenin dibinde yüksek sesle sohbetleri çekilir gibi değil. Gürültünün de ötesinde, görgüsüzce davranışlar. İçinde yaşadığımız toplumun özellikleri. Eğitim noksanlığı olsa gerek. Eğitimin illa okulda verilmesi şart değil, eğitim ailede başlıyor. Bağda bahçede, çadırda yetişmiş bireyler, oradaki davranışları şehirde de göstermek istiyor. Geçenlerde Belediye Bahçesinde oturuyorum. Yakınımda birkaç kişi. Yüksek sesle özel aile yaşamından bahsediyorlar, arada sırada da küfürler. Avrupa’dan gelen işçilerden sık sık dinlemişizdir. “Sıkı mı gürültü yapmak, gecenin bi saatinde polis kapıyı çalar, önce uyarı, sonraki sefer ceza.” İnsan imreniyor. İmrenecek o kadar fark var ki. Yasalar yetersiz, yeterli olsa bile uygulayan kim?   Avrupa Doğudan gelen göçmenlerden nefret ediyor. Bunun başlıca nedeni uyumsuzluk. Üst baş, giyim kuşam, konuşma, temizlik toplum kuralları.   Yanında yakın arkadaşının biraz yüksek sesle konuşmasını, “yavaş konuş, sesin çok çıkıyor, etraf rahatsız olabilir.” Diye samimice uyaran dostlar aynı zamanda farkında olmayarak yanındakini eğitmiş oluyor. Başkalarını uyararak eğitirken kendimize de bakmamız gerekiyor. Hüseyin SEYFİ