Sevmek, sevilmek gökkuşağı gibidir. Her renk ile büyür içimizde. Kırmızısıyla, sarısıyla. Beyazıyla, siyahıyla. Özgürlüğün timsali olan, mavisi ile. Acı, tatlıdır hep. Bazen çok saf çok temizdir. belkide yeni yıkanmış bir çarşaf  kadar “beyaz” ve  temizdir. Bazen umutdur, denizdir, gökyüzüdür. Belki de onun gözleri  kadar “ mavidir”. Bazen içimizde can çekişirken kalbimize ateş  düşürüp, karanlığa “siyaha” hapseder.  Bazen  içinde yüzlerce kelebeğin sesi olan, tutkusu vardır. Sesi kelebek, duygusu tutku, rengi ise  “kırmızıdır” Bazen  ise, bir çocuğun gülümsemesi kadar  saf, elinde tuttuğu şekeri kadar tatlıdır. Rengi “sarıdır” güneştir, doğuştur, bazen  koyuya kaçan bir batıştır. Günden güne kalbimizin siyahı,  Elimizdeki şekerin tadı.  Suratımızdaki tebessümün doğuşu.  İçimizde hayat bulan binlerce kelebeğin sesi.  Umudun ve gökyüzünün  tek rengi ile  gökkuşağı misali, bizimle büyür ...